هشتمین کنگره انجمن دندانپزشکان عمومی ایران که در سال 1392 برگزار شد تجمع بزرگی از اساتید و دندانپزشکان بود که ما در این کنگره به ارائه شواهدی در خصوص اندازه گیری های رایج و تحقیقاتی در زمینه بوی دهان پرداختیم. توجه شما را به خلاصه مقاله زیر جلب می کنم.

پزشکی مبتنی بر شواهد در زمینه اندازه گیری و درمان بوی بد دهان

بر اساس طبقه بندی رایج(انجمن بین المللی تحقیقات بوی دهان)، بوی بد دهان به سه دسته تقسیم می‌شود: بوی بد دهان واقعی، بوی بد دهان کاذب، ترس از بوی بد دهان. بوی بد دهان واقعی به دو زیر گروه تقسیم می‌شود، بوی بد دهان فیزیولوژیک ، بوی بد دهان پاتولوژیک. بوی بد دهان پاتولوژیک به دو دسته دهانی و خارج دهانی تقسیم می‌شود. بیمارانی که به بوی بد دهان کاذب و ترس از بوی بد دهان مبتلا هستند از بوی بد دهانی شکایت دارندکه توسط دیگران قابل تشخیص نیست.

هنوز اندازه‌گیری به روش ارگانولپتیک ‌ به عنوان استاندارد طلایی در سنجش بوی بد دهان محسوب می‌شود.. در پژوهش علاوه بر روش ارگانولپتیک ، از دستگاه‌های بسیار دقیقی برای سنجش مستقیم میزان بوی بد دهان ، استفاده شده است مانند ،کروما توگرافی گازی، اسپکترومتری تحرک یونی ، حسگرهای شیمیایی، آشکارساز های گوگردی، آشکارساز های آمونیاک، و بینی الکترونیک. اگرچه این روش‌ها بسیار دقیق هستند اما کاربرد بالینی پیدا نکرده‌اند چون بسیار گران بوده، کاربران متخصصی برای استفاده از آن‌ها مورد نیاز است. در حال حاضر یک آشکارساز گوگردی (Halimeter) و یک کروماتوگرافی قابل حمل(Oralchroma)، مقبولیت بالینی پیدا کرده اند . برای سنجش غیر مستقیم بوی دهان از روش‌های زیر استفاده می‌گردد: آزمون BANA ، تعیین میزان فعالیت آنزیم بتا گالاکتوزیداز و آزمون انکوباسیون بزاق.

بر اساس تجربیات هفت‌ساله ما (در یک کلینیک درمانی بوی بد دهان) 99% از موارد بوی بد دهان ، از نوع بوی بد دهان واقعی هستند و بیشتر این موارد را بوی بد دهان فیزیولوژیک تشکیل می دهند. به منظور کاهش بوی بد دهان از دهانشویه های حاوی نمک‌های روی و عوامل آنتی باکتریال استفاده می‌گردد. بوی بد دهان واقعی را نمی‌توان ریشه‌کن کرد و لی بوی دهان پاتولوژیک را می توان با از بین بردن عامل ایجاد کننده، درمان کرد. در بیشتر موارد، بیماران مبتلا به بوی دهان کاذب و ترس از بوی دهان را باید به روانشناس یا روان پزشک ارجاع داد.